Nog wat foto's van de optredens in het theater hier, Bagamoyo-strand, een wandelende tak naast mijn schoen en Conchita's verjaardag en mijn groepsgenoten!

oh, ik ben tot brunette omgedoopt voordat ik naar Tanzania ging, hier te zien op de foto met Moyo en Conchita!

Week 3/10
Veel uitval van elektriciteit. Het academiegebouw (in principe het theater en drie ruimtes voor muziek en multimedia) heeft een generator. Maar deze week bleek dat de academie de laatste tijd de man die de generator vult, niet op tijd betaald. Nogal balen, want juist de diciplines waarin wij lesgeven zijn behoorlijk afhankelijk van elektriciteit. Ik heb met Conchita wel lessen kunnen bedenken waarin je zonder elektriciteit iets kon doen, maar dat houd je ook niet een week vol. Eind deze week hoorden we dat de academie de generator weer zal vullen. Wij staan in ieder geval al klaar om de directeur te spreken over de noodzaak van elektriciteit. De direkteur is trouwens de initiatiefnemer van ons project hier en als je iets geregeld wilt, moet je eerst naar hem. Alles gaat hier namelijk strak via de hierarchie...
Maar goed, Conchita en ik hebben een bouwtekening voor lichtbakken gemaakt en door een timmerman hier in elkaar laten zetten. Dit gebruik je om door je papier heen te kunnen kijken wanneer je tekeningen maakt voor een animatie.
Woensdag was het een Nationale feestdag, Nyerere, de president die het multi-party systeem introduceerde in Tanzania. Er waren weinig festiviteiten. Maar het feit dat de studenten vrij hadden hebben we aangegrepen om de hele ochtend les te geven. Op het podium van het theater hebben we animaties gemaakt door de studenten als zijnde 'poppen' te fotograferen. Dit heet Pixellation. De studenten beleven dan zelf hoeveel bewegingen en wat voor lichaamstaal je nodig hebt om een animatie te maken, door het zelf te acteren, te fotograferen alsof je een animatie opneemt, en af te spelen op de computer. (De laptop had nog net genoeg batterij voor deze ochtend). Lol voor de studenten, ondanks wat verlegenheid hebben ze toch goed geacteerd. David heeft in de lucht gesprongen waardoor hij in de animatie van zijn foto's in de lucht leek te zweven.


Daarna hebben we een oefening gadaan om de gedachten te sturen, opgezet door Conchita. Twee pixellations bekeken (commercial playstation2 en videoclip Her morning elegance.) Pixellation Playstation2 gaan analyseren aan de hand van gedachtenoefening. A omschrijven situatie: wat zie je. B omschrijven eigen gevoelens bij zien van situatie. C gedachten opschrijven waarop je de gevoelens kan baseren. D argumenten geven voor deze bevindingen en gevoelens. E conclusie trekken: wat denk ik dat deze film mij wil vertellen? Waar gaat deze film over?
We deden deze oefening omdat we merkten dat wanneer we gemaakte animatie oefeningen gingen bespreken, de responsen vaak bleven haken op observeringen zonder onderbouwing. De gedachten oefening bleek veel te vergen van de studenten! Na analyse per individu kwam men ook niet veel verder dan de B-vraag. Maar toen we samen gingen analyseren konden ze toch zien dat je tijdens het observeren al conclusies trekt en gevoelens hebt, het omschrijven was alleen erg moeilijk voor ze dus daar hebben we ze bij geholpen. We zijn echt verbaasd dat de mensen hier, al zijn ze leeftijdsgenoten, niet weten hoe voor zichzelf te denken of hoe hun gedachten te kunnen scheiden om dat vervolgens te kunnen gebruiken voor analyse of inspiratie. Het is toch een kunst academie waar je van zou hopen dat docenten en studenten de hersenen uitdagen tot nieuwe dingen. Maar dat individuele denken, en vooral het kritisch denken staat op een laag pitje hier. Na het meemaken van de afgekapte discussie van vrijdag de 9e okt vermoeden Conchita en ik ook wel waar dit aan ligt. Toch, deze les met het analyseren van beeld, of het trainen van de gedachtengang werd wel als uitdagend gezien door de studenten. Ook toen we uiteindelijk bij conclusies kwamen en ze inzagen dat deze oefening ook goed te gebruiken valt bij het vormen van eigen ideeën, kwamen ze aardig los. We wensten dat we meer lesuren in de week hadden, dan deden we elke dag deze oefening, tot ze het zelf kunnen.

We hebben met de hele groep deze week bij een student thuis gegeten. Hij (Moyo) woont in Bagamoyo, niet op de campus. Ik vond het een bijzondere ervaring, omdat Moyo ons het eten zelf heeft laten voorbereiden, op de traditionele manier. Gekruide rijst met spinazie, uitjes en bonen gekookt in kokosmelk. En de plek maakte indruk op ons, hoe hij woont, de eenvoud en gezelligheid van een binnenplaatsje met medebewoners en een sterren hemel als dak. Naast de studenten die we les geven, is Moyo is één van de weinige jongens die zich als vriend opstelt zonder dat we het gevoel hebben dat onze huidskleur de reden van vriendschap is. Hij is geen studnet uit onze groep, we kennen hem wel via een student uit onze groep. Hier in Bagamoyo, of misschien algemeen gesproken in dit land, is het sociale contact heel direct en grootschalig. Iedereen groet iedereen, er heerst echt een community sfeer. Maar we - en dan vooral de meiden uit onze groep - worden toch ook erg vaak begroet door jongens die alleen in je geinteresseerd zijn omdat je wit bent. (want als je niet afrikaans bent, ben je rijk en bijzonder) Die versierders met foute intenties zijn best lastig van je af te schudden en dat is vermoeiend. Onze studenten en Moyo doen daarentegen normaal, daar zijn we blij mee.

Eind van week 3 was Conchita jarig! We hebben om half 1 s'nachts Tanzania tijd gezongen, dat was een gemiddelde tussen de nederlandse middernacht en de tanzaniaanse middernacht. Ik heb uit papier een konijntjes slinger geknipt (Conchita houdt van konijntjes) en de taart was banaan met honing (dat hadden op de markt gevonden) en stukjes chocolade van een reep die Eric me had meegegeven en die ik zuinig had bewaard. Met Moyo hadden we de volgende ochtend vroeg afgesproken omdat hij had voorgesteld om samen vissoep te maken en we dat wel een verjaardagsacticiteit vonden. Om half 7 stonden we met Moyo op het strand waar de bootjes van een nacht vissen terug kwamen varen. Daar hebben we verse visjes gekocht - nog voordat ze dus op de markt belandden! Bij Myoy thuis gingen we de visjes schoonmaken. Dit vonden de vegetarische Conchita en Sia toch iets minder leuk (ze eten wel vis hier om gezond te blijven maar die beestjes opensnijden en de ingewanden eruit halen hebben ze aan mij overgelaten). Ik vond het tof om te doen, ookal was het op een vrij lege maag even wennen, die rauwe vis in je handen. s'Middags hebben we geluierd en s'avonds zouden we op Tasuba een musical bekijken van een Duits-Tanzaniaanse productie. Dat was een beetje duf. En we hebben hard gelachen om de uitspraak van het swahilli van de duitsers. Om Conchita's verjaardag een mooi eind te geven hadden wen met studenten en vrienden bedacht een feestje op het strand te geven. De Tanzanianen gingen dat wel regelen, muziekinstrumenten, hout en vuur. Wij kwamen met drank, bananenbier! Een erg leuk sfeertje, vuurtje en er ontsond spontaan een nieuw lied in swahilli-engels voor Conchita. Toen het vuur net brandde werd ons toegefluisterd dat we beter om 12 uur de boel konden stoppen, omdat dit soort strandvuren verboden zijn! We hebben het feestje toen toch doorgezet, omdat we nu onze huidskleur als excuus konden gebruiken mocht het nodig zijn - een tourist wet immers van niks. Nu begrepen we ook waarom we het vuurtje vlakbij een hotel hielden, om dat excuus wat kracht bij te zetten. Haha, die Tanzanianen waren maar al te blij dat wij met ons nederlandse lef een feestje gaven. Maar we zijn netjes om 12 uur gestopt, je wilt toch geen mensen in de problemen brengen.
Dus, wat leuke ontmoetingen en ervaringen afgelopen week. Dat maakte de frustratie van de elektriciteitsuitval wel draagbaar.

Een tijdlang veel uitval van elektriciteit gehad, en weinig toegang tot internet. De tijd lijkt voorbij te vliegen, dit is week 4 van mijn verblijf al! Onderstaand een stuk wat ik heb geschreven over week drie.

Week 2 van het lesgeven, week drie van mijn verblijf hier.

Het gevoel hier echt te leven groeit nu met de dag bij mijn groepsgenoten en ik. Het is hier anders, erg anders dan hoe we

het gewend zijn. Toch zijn er veel dingen die je snel accepteert, zoals het tempo hier, wat laag ligt, zoals het gemis van luxe,

zoals de hitte. Hoe zeer ik gehecht was aan een dagelijkse ochtend douche… we hebben ongeveer 2 keer per week stromend water, verder wassen we onszelf en onze kleren vanuit een emmer water. Dat dat koud water is, is heerlijk, en dat dat s’avonds is, is noodzaak omdat de hitte en het zand je vies naar bed sturen.

Betreft eten zijn we flink vooruit gegaan. We hebben door nieuwe contacten de markten in Bagamoyo ontdekt en bij mensen thuis gegeten. Ook zijn we vorig weekend naar de hoofdstad Dar es Salaam geweest, waar een super mall zit, echt een groot amerikaans overdekt winkelcentrum. Daar hebben we BRUIN BROOD gevonden en milkshakes gedronken!

Om naar ‘Dar’ te reizen gebruik je de meest gebruikelijke vorm van openbaar vervoer hier; de dalla dalla. Dit is een klein aftands busje, die pas vertrekt als is vol is. Dat kan betekenen dat andere mensen bijna op je schoot schuiven. Het was leuk om de omgeving tussen onze verblijfplaats Bagamoyo en de hoofdstad ‘Dar’ te zien. Kleine dorpjes met huizen van klei en rieten daken (niet die ronde die je misschien van docu’s kent, maar rechthoekige huizen), dor landschap, maar wel veel bananen bomen, palmbomen en struikjes. Baobab bomen (de apenbrood boom, prachtig om te zien) en de Indische Oceaan niet ver van de weg vandaan.

We hadden met een studente in Dar afgesproken, zij wilde wel onze gids zijn, en wij hebben haar laten mee-eten en mee-logeren in het hostel. Het was een goed idee om een ‘local’ bij ons te hebben. We werden door onze huidkleur erg vaak lastig gevallen door mensen die ons iets wilden verkopen of misschien andere intenties hadden. Nina heeft ze op goede afstand kunnen houden in het Swahilli.

Ik leer trouwens elke dag wat meer Swahilli, maar echt alleen de dingen die je vaak gebruikt blijven hangen in mijn geheugen.

Dar was een mengelmoes van moskeën en kerken (de christenen en moslims leven heel vredig naast elkaar hier), van moderne gebouwen en oude niet onderhouden gebouwen en kraampjes naast winkels, maar in ieder geval was het vies. We hebben langs de haven gelopen en kwamen bij een vismarkt uit. Dat was gaaf om te zien, vis in het water, uit de bootjes, in manden, op kleden op de grond, op schoonmaaktafels, op de grill, een drukte van jewelste. Daarna langs belangrijke gebouwen gelopen van de regering en ambassades, tot we bij het Nationaal Museum kwamen. Daarvan een deel bezocht tot we merkten dat we nog niet hadden gelunched en onze maag ons wegdreef richting een Indiaas eetcafé. In de avond hebben we een voorstelling bezocht van Visa To Dance. Dit is een organisatie die internationale samenwerking binnen de danswereld stimuleert. De dansen hadden thema’s, zoals de moeilijkheden rond albino’s in Tanzania en er was ook een groep waarin twee jongens gehandicapt bleken maar echt goed de choreografie volgden. Er was ook een dans door een Nederlandse groep samen met een tanzaniaanse groep, zij hadden een moderne dans waarbij met rode verf werd gegooid. Na afloop kwamen we de Ambassadeur van Nederland weer tegen en zo hebben we na afloop zelfs nog wat lopen netwerken.

Maar weer even terug naar wat went en niet.

We hebben in week 3 een indrukwekkend verschil met Nederland opgemerkt, en de inoud daarvan zal niet wennen. Het kwam naar aanleiding van een les.

We gingen met alledrie de disciplines een brainstorm sessie houden omdat we een videoclip willen maken waarin film, animatie en muziek verbonden zijn. De oefening om tot ideeën te komen was de studenten en docenten hier onbekend. We hebben een groot stuk papier in het midden van de groep gelegd en daar het word Videoclip op geschreven. Daar moest iedereen dan alle gedachten die bij dat word in hun opkwamen opschrijven. Daarna groepeer je deze woorden en doe je hetzelfde op een nieuw papier, maar dan specifieker naar thema. Dat ging heel goed. En opvallend was dat het thema politiek en sociale issues sterk naar voren kwamen. Na deze brainstorm gingen we een gesprek aan met de studenten en docenten over dit onderwerp, om te kijken of er een potentieel verhaal voor een videoclip uit kon komen.

Dit nam een onverwachte draai. Er ontstond een discussie. En er waren een paar mensen die zich fel uitten over de regering hier. Dat ze niet gingen stemmen omdat de regering corrupt is. We hoorden verhalen die ons deden schrikken, over het systeem van de politiek hier, dat het wel een multi-party democracy moet zijn maar dat daar niks van terecht komt omdat al jaren één partij de boel corrupteert, dat mensen die opstaan hiertegen worden vermoord, dat de jongeren geen hoop zien.

En toen stond één van de docenten opeens op en begon een preek in het Swahilli. Iedereen zweeg en één meisje, uit mijn animatie klas, verliet het lokaal. De docent zei toen in veel minder woorden tegen ons dat hij de discussie nu moest sturen omdat het de bedoeling van de opdracht is dat we een positief verhaal gaan maken. Hij legde uit dat we niet te hardop negatieve dingen over de regering konden zeggen. Maar de echte reden daarvan ontdekten we in de apuze, toen ik met het meisje kon praten die de ruimte had verlaten. Zij legde uit dat de academie hier een staats instituut is. Het geld én wat er gemaakt wordt wordt gestuurd door de regering, oftewel, door die corrupte partij. Zij had volgens de docent te fel gereageerd. En na de pauze ontdekten we de ernst hiervan, zij is uit het programma gezet. Ik was helemaal van slag. En de rest van de brainstorm sessie liep nergens op uit, want de studenten waren te bang om nog dieper na te denken.

Ik ben naar de docent van de preek toegestapt en heb letterlijk gevraagd of dat meisje is weggestuurd vanwege de discussie. Hij ontkende en kwam met andere redenen aanzetten, zoals dat ze een 'short-course' student is en zowieso niet in het programma hoorde en dat haar familie de cursus niet volledig had betaald. Dat van de short-course student is waarschijnlijk waar, want alle andere studenten zijn 'long term' students, maar dat ze de cursus niet kon betalen geloof ik niet, want ze had van haar vader een apple computer gekregen en als je dat kan kopen in Tanzania ben je rijk. Voordat ze uit het oog verdween heb ik dit meisje nog excuses aangboden, dat wij niet wisten dat de discussie haar in moeiljikheden zou brengen. Ze antwoordde dat wij het niet hadden kunnen weten, en dat ze niet bang is om haar mond open te doen. Ze wil zelfs komend jaar tijdens de verkeizingen een debat in Dar es Salaam gaan organiseren. Maar goed dat ze hier geen long term student is.

Om de frustratie te dimmen ben ik toen met mijn groepsgenoten bij een resort gaan zitten aan het strand en hebben we westerse prijzen betaald voor een diner en wat drank. Het is vreemd en pijnlijk om te voelen wat censuur is. We hebben de maandag na dit voorval nogmaals met de 'preek'docent gesproken en hij heeft toen wat rustiger uitgelegd dat hij echt angst heeft voor uitspraken binnen de muren van de academie hier. Hij heeft ook zijn excuses aangeboden dat hij ons niet van te voren op de hoogte heeft gesteld van die twee soorten studenten en de 'censuur'. Het was een opdracht vanuit de academie om een product te maken op het thema politiek, dus wij vonden het mooi dat tijdens de brainstorm dit thema vanzelf op tafel kwam. Maar we kunnen tot weinig verhaal komen als een brainstorm sessie de kop wordt in gedrukt.

Wat ben ik dankbaar dat ik in een land ben geboren waar echte vrijheid van menings uiting is.

Ok, ik moet er weer vandoor. Veel liefs! Sandra

De lessen zijn begonnen! Vorige week was er een vakantie voor de studenten van de academie Tasuba, maar onze studenten waren present voor de hele week. Omdat ze geen andere lessen hadden konden we elke dag vol benutten. Wat heeft geresulteerd in een Bootcamp Animation!

Van 9 tot 6 (pauze tussen half 1 en half 3) hebben Conchita en ik de basis elementen van het animeren aan onze studenten geleerd. De groep bestond uit 6 studenten en 2 Tasuba docenten. Eén van de docenten was vóór de zomer nog een student en had ook de lessen animatie van de vorige ‘afgezanden van de HKU’ gevolgd. Ook zijn er 2 studenten die de vorige in maart-mei hadden bijgewoond, maar helaas merkten we tijdens het animeren deze week dat ze niet verder zijn dan onze nieuwe studenten. Toch, na de eerste paar lessen, toen iedereen zijn allereerste animaties zag bewegen was er bij iedereen groot enthousiasme. Conchita en ik laten ook voorbeelden zien van bestaande animaties, en de gedachte dat de studenten ook dergelijk werk zouden kunnen maken wekte bij de studenten wel veel motivatie op. De inzet is goed en Conchita en ik zijn blij.

Even aftasten en nu een vorm voor gevonden, was wel de benadering van de studenten. Het systeem waarin hier gedoceerd wordt is redelijk ouderwets, naar engels model (vanwege de kolonisatie). Men is gewend te luisteren en te gehoorzamen zonder veel reactie terug te geven. Nu willen wij natuurlijk juist graag dat de studenten reageren op wat er gebeurt. Maar dat kan dus alleen als je ze per persoon een vraag stelt. Na elke oefening analyseren we het werk dat is gemaakt, en de studenten moeten wel even aan ons wennen wanneer we doorvragen tot blijkt dat ze het concept hebben begrepen. Maar dit heeft zijn vruchten afgeworpen, de basis zit erin, onze studenten begrijpen wat animatie is, hoe je iets tot beweging krijgt en hoe je er voor zorgt dat die beweging in tempo en zwaartekracht kan variëren!

In week 2 gaan we in op het toevoegen van karakter in je animatie.

PS: Het bleek een instelling dat men moet aanmelden om te reageren op mijn blog. Ik heb dit nu aangepast! Hopelijk kunnen jullie nu zonder gedoe een reactie plaatsen :)

Eerste bericht vanuit Tanzania!

De eerste week in Tanzania was erg indrukwekkend! Het internet deed het de eerste week niet op de academie waar ik hier ben, sorry dat jullie zo lang op nieuws moesten wachten… Er was een festival georganiseerd door de academie en hier zijn we volop in mee gesleurd. Ook hebben we onze studenten ontmoet en hebben we het stadje Bagamoyo doorkruist. Vanaf vandaag hebben we makkelijker toegang tot internet.

 

Het is een andere wereld hier, maar ik en mijn groepsgenoten genieten. Af en toe wat gewurm met de culturele verschillen en op het festival wat schokkende toneel en dans stukken gezien. Naast de ervaring van het festival en het opsnuiven van de directe omgeving van de academie Tasuba, is ook het acclimatiseren een ervaring op zich.

 

Er was even flinke schrik toen een groepsgenootje (Alieke, gaat film doceren hier) ziek werd op dag 4. Omdat ze direct de symptonen van malaria vertoonde ben ik met haar naar een kliniek geweest om op malaria te testen. We hadden eigen naalden en spuiten mee, en die waren ook nodig. De omgeving was niet zo steriel zoals wij die kennen. Alieke bleek geen malaria te hebben, en achteraf gezien zou dat ook wel erg snel zijn om op te lopen in de eerste week. De incubatie tijd duurt veel langer. Toen vervolgens Roel (gaat muziek compositie geven) uit onze groep ook ziek werd was het helemaal duidelijk dat het om een normale griep of voedselvergiftiging ging. Beiden zijn nu weer beter en de andere groepsgenoten en ik zijn gezond gebleven (misschien wel dankzij de vitaminepillen die ik van Eveline heb gekregen).

 

Hoe het er hier uitziet, zie de foto’s die ik binnenkort upload!

Het klimaat is prima te doorstaan, warm maar er waait een zeewind. Het landschap is een zandbak, met toch aardige begroeing van exotische bomen en struiken. De huisjes zijn van steen of klei. De academie zit aan het strand: wit zand en palmbomen, de zee hebben we al bezwommen, lekker warm water!

De mensen zijn hier erg aardig en ook beschermend! De mensen waar we direct mee te maken hebben (de studenten en docenten) dragen er zoveel mogelijk zorg voor dat we het naar ons zin hebben en dat ons niks naars overkomt. We leren ook snel Swhahilli te spreken (een begroeting duurt minstens 5 minuten en er zijn vele manieren om te groeten). Het ritme is vooral een aanpassing voor ons. Een wandeling van A naar B, waar we in NL 4 minuten over doen, kost hier meestal 20 minuten, omdat iedereen die je ontmoet je begroet!

Het eten is ook even wennen, op de academie kunnen we mee eten op de menza, maar er is amper variatie in voedsel. Rijst met bonen. Ugali (een pap van bloem en water) en vlees (denk: in stukken gehakte kip of rund). Af en toe spinazie. Omdat we aan de kust zitten valt er ook vis te eten, maar die is vaak direct na de vangst gegrild en er hangt niet veel vlees meer aan. We hebben echter al wat restaurantjes gevonden waar we aardappelen, pasta, beter zeevoedsel en meer groente kunnen eten, en een maal kost per persoon 2 tot 5 euro. Nu nog een markt vinden waar we fruit en noten kunnen halen! Op de campus groeit trouwens een mango- boom, waarvan er een vrucht heel hard op Conchita’s voet is gevallen!

Het festival was druk bezocht door mensen uit heel Tanzania. In ieder geval zat het hele stadje in het theater. Performance groepen kwamen uit heel Afrika. Ook liep er een handvol ‘Mzunga’ wat ‘white people’ betekent rond. Heel veel traditionele dans en muziek optredens gezien, echt geweldig wat een energie en kracht daar vanaf spat! Het publiek geniet hier ook het meeste van, te peilen aan de reacties vergeleken met de wat meer westerse dansoptredens. Een cultuurschok overkwam ons even toen er in een dans/muziek stuk een levende slang van 4 meter lang en zo dik als een flinke balk tevoorschijn kwam, die vrij tussen de dansers bewoog. Ook het toneel is van een andere orde dan die wij kennen. De duur van een toneelstuk is lang en er worden dingen vrij letterlijk gesuggereerd. Seksuele handelingen zijn erg in trek bij het publiek :P Geesten worden neergezet door zich als zombies gedragende acteurs en rituelen worden op het podium zonder pardon uitgevoerd. Zo werd er voor onze ogen een vogeltje gedood en zijn bloed opgedronken, om een vrouw die in het toneel stuk een psychose had te bevrijden van haar boze geesten! Het publiek reageert vaak uitbundig, ze komen het podium op, roepen en joelen, dansen mee, het is geweldig hoe interactief dit gaat. Na een toneelstuk ontstaat er ook vaak een debat tussen de ceremoniemeester, de acteurs en het publiek, bijvoorbeeld omdat het stuk over prostitutie of besnijdenis ging. Een dans of toneelstuk heeft hier altijd een moraal voor het publiek.

Wij hebben op de slotavond van het festival nog de filmpjes kunnen vertonen die onze voorgangers (studenten van de HKU die in maart hier zijn geweest) hebben gemaakt.

 

Vanmiddag zullen we de eerste lessen gaan geven. Het is nog even spannend hoe dat zal gaan, en zodra ik kan zal ik daar een nieuw bericht over plaatsen!

Oh ja, PS: ik zag dat je je aan moet melden om te kunnen reageren op deze blog. Sorry dat wist ik niet toen ik hem aanmaakte, ik had niet zoveel tijd om dat te ontdekken. Hopelijk weerhoudt het jullie niet om terug te schrijven!