maandag 28 november 2011

ontkennings feestje!

Je bent zo oud als je je voelt.
Ik voel mij nog geen dertig....

Dus mijn verjaardag was gevuld met bellenblaas, zelfgeknutselde zoete taart (een Wallace&Gromit scene) en animatie-filmpjes!
Ik was nogal spontaan en laat met het bedenken van dit partijtje, dus sorry, niet iedereen kon erbij zijn...



maandag 14 november 2011

restauratie schuur af!





Hoewel het eerste weekend van oktober, het weer was zomers en de schuur stond te stralen in de zon.
Het was een mooie dag, maar ook een dag van herdenking omdat papa dit allemaal niet mag meemaken.
In zijn geest er een kleurig feest van gemaakt. Bedankt aan de aanwezigen deze dag!
Nu verder plannen om het interieur van de schuur nieuwe verlichting en een opknapbeurt te geven.

sinds Ghana vliegt de tijd voorbij.

Er werd mij gevraagd een artikel te schrijven over de ervaringen tijdens de filmproductie in Ghana.
Zie het artikel!

Uit het materiaal wat we in Ghana in geschoten hebben is een uur film voort gekomen, wat we hebben verdeeld in vier films van plusminus elk 15 minuten. De film heet 'You are invited' en heeft vier luiken: Verse Vis, Als kip zonder kop, Traditional Healing en Fingerfood.
Verse Vis en Fingerfood zijn 5 novmeber tijdens het Filem'on festival vertoond in Brussel. Met succes en vele trotse tieners in de zaal die hebben meegewerkt aan deze film.
Fingerfood is ook geselecteerd om te draaien op Making Movies, in Mechelen, op 26 november.

Tijdens augustus en september dus veel achter de montage en afwerking gezeten. Tevens veel workshops gegeven voor het festival.
In oktober feestje in mijn ouderlijk huis: de restauratie van de schuur is af en we mochten de schuur presenteren aan vrienden en belangstellenden.
Volgende post heeft de foto's.

Zomaar in 1 post van zomer naar herfst!

Ghana reis in film tijdschrift Generiek


donderdag 18 augustus 2011

toeristische kiekjes






vrije tijd

Tussen 5 en 27 juli stond elke dag in het teken van de productie van de film en het geven van animatie workshops, en veel vrije tijd was er niet. Op een paar zaterdagen werden er excursies georganiseerd waar de weeskinderen meekonden, maar 1 daarvan is verregend en tijdens een andere was ik Eric ophalen van het vliegveld.
Cape Coast bezochten we vooral om boodschappen te doen (in Eguafo zelf, of in het dorpje verderop waren alleen wat basis producten te vinden). Maar Cape Coast had ook een strand met een resort en een kasteel. Daar hebben we af en toe een ochtend of middag kunnen chillen. De zee ben ik maar 1 keer ingeweest, ik vond de stroming nogal imponerend sterk! Maar het resort had goed eten (na een lange wachttijd, maar in de schaduw van een plamboom met een rum-coke voor 2 euro is dat geen probleem) en het kasteel was de moeite waard om te bezoeken.
Ik heb wel eens eerder een slavenfort gezien maar deze keer was het toch extra indrukwekkend omdat ik Eric naast me had lopen die ervan doordrongen was dat zijn voorouders hoogstwaarschijnlijk vanaf deze kust als slaven naar Haïti zijn vervoerd.
Na 27 juli ging een deel van de groep naar Togo, waar in een hotel familie van één van de Belgische kinderen ze ontving. Omdat Eric graag zijn schilder project wilde afmaken en omdat Bart, de begeleider en enkele anderen ook nog wat langer met het weeshuis wilde werken, bleef ik met hun tot vlak voor de terugweg in Eguafo.
In het laatste weekend zijn Eric en ik met zijn tweetjes nog naar een Nationaal park gegaan: Kakum. Hier was een canopy walk 40 meter boven de grond, tussen de boomkruinen van het regenwoud in.
Ondanks dat de combinatie van het warme middaguur en luidruchtige mede-toeristen de meeste dieren hadden weggejaagd, hebben Eric en ik genoten van de machtige bomen en het uitzicht. We waren als laatste van de toeristen de loopbrug opgegaan, en hebben getreuzeld tot het rustig was en we een romantische kus hebben uitgewisseld tussen de vlinders en orchideën in :)


De school voor en na Eric's komst







woensdag 17 augustus 2011

Eric actief in Eguafo!

Mijn lief mocht ik verwelkomen halverwege mijn verblijf. Het vliegveld in Accra is 3 uur rijden van Eguafo vandaan en ik stond om 4 uur s'nachts klaar op een taxi te wachten. Helaas kwam David, die de taxi zou regelen, pas om half 5 aanlopen en bleek dat hij nog mensen uit hun bed moest bellen om iemand als begeleiding met mij mee te laten gaan.
Seth was zo flexibel om in te stappen en rond 5en reden we de ochtend in, nog donker en stil. Accra is luidruchtig en vies, veel wegverkeer en mensen op straat. Het was fijn om Eric te zien, maar wat vooral fijn is, is dat we de ervaring om op deze reis te zijn kunnen delen.
Het dorp was erg rustig toen we aankwamen, de weeshuiskinderen en de Belgische groep waren op uitstap. Hoewel ik al een aantal dagen van te voren had geprobeerd de kamer voor Eric en mij te regelen, bleek dat we nog steeds geen bed hadden. En na een hele middag rondvragen en wachten hadden we nog steeds geen bed. Het grappige is dat op het moment dat je denkt op de grond te moeten gaan slapen, er toch opeens actie komt. Iemand lopt mee naar mijn oude slaapruimte en zorgt er ineens voor dat al mijn spullen worden meegepakt en in de nieuwe kamer wordt gezet. Twee matrassen worden opeens ergens vandaan getoverd (ook dankzij hulp van een Duitse vrijwilliger die er nog 1 wist te liggen) en na een paar uur traagheid, is alles (behalve en bed-frame) binnen een kwartier geregeld!

We logeerden bij het huis van de lokale bar eigenaar. Op zijn binnenplaats woonden ook nog twee gezinnen (waarvan ik alleen de kinderen en vrouwen heb gezien) en een aantal studenten. We hebben ons aan iedereen voorgesteld en vanaf dat moment hebben we intens contact gehad met deze bewoners. De sociale controle is groot, soms een beetje benauwend (je wilt gewoon even naar je kamer en niet meteen met iedereen praten), maar dat is nu eenmaal de cultuur - plus, het beschermt jou en je spullen.
De kindjes waren direct fan van mij en Eric werd helemaal opgenomen door de studenten.
Die laatsten vroegen ons de oren van het hoofd over van alles en hebben ons de lokale taal geleerd: Fanti. Toen Eric na twee dagen had ontdekt wat hij binnen het project kon doen en vertelde dat hij waarschijnlijk de basisschool van het dorp ging verven, boden de studenten spontaan aan hem te helpen.

Eric heeft zijn handen uit mouw gestoken. In ca 10 dagen heeft Eric de muren van de Sankofa basisschool geschilderd, de hordeur van het weeshuis keukentje gerepareerd en samen met de lokale timmerman een dak van een huis vervangen.
Eén van de studenten heeft tenslotte nog de naam van de school op de buitenmuur gestencild. De laatste schilderdag ondervond echter een tegenslag. Eric had genoeg verf gekocht (daarvoor moet je eerst een half uur reizen naar Cape Coast) om alle buitenmuren van de school af te krijgen. Toen hij de laatste muren met de studenten wilde gaan schilderen, bleek dat er een pot verf was gestolen.
We waren vooral verbaasd; die pot verf stond in het weeshuis, waar altijd dezelfde mensen komen en waar een grote sociale controle heerst. En niemand had iets gezien toen we naar het verdwijnen van de pot verf vroegen...
Wat dat vooral ook benadrukt is dat je je weer beseft dat je een buitenstaander blijft en niet zal begrijpen hoe sommige dingen in elkaar steken, of weet dat je als wandelende portemonnee wordt beschouwd (je koopt toch wel weer een nieuwe pot verf, je hebt geld genoeg) en je niemand kan vertrouwen.

In elk geval, Eric heeft genoten om zo constructief bezig te zijn en hier zijn wat foto's van het resultaat en van de laatste avond waar we voor de studenten en kinderen van de binnenplaats kip hebben gekookt!











Filmen en animatie workshop



dinsdag 16 augustus 2011

Weggejaagd bij een ritueel

Met twee lokale jongens, Anthony en Seth, en een meisje uit de Belgische groep, Josje, zijn we op een namiddag naar een ritueel in Cape Coast gegaan.
We hadden eerder een 'fettish priest' geïnterviewd voor de film en waren uitgenodigd dit ritueel waar geesten werden uitgedreven en ge-eerd, bij te wonen.
Het vond plaats op straat, te midden een cirkel van een grote menigte mensen. Twee meisjes die alleen een rokje van droog gras droegen, dansten al in trance op de trommel geluiden toen we daar aankwwamen. Eer stonden manden vol met prachtige stoffen, waarschijnlijk waren dat de offers aan de geesten. Jammer, want we hadden gehoopt op eten als offers, in kader van het thema voor de film.
De fettish priest van het interview zag ons en gaf een sein dat we dichterbij konden komen om te filmen. Hij ging ook dansen. Toen kwam er een vrouw die duidelijk bij het ritueel hoorde vanwege haar feestelijke kleding, op ons af met uitdagende kreten. Het publiek lachtte en ze vroeg ons om geld omdat we filmden. We weigerden vanwege de toestemming eerder door de priester gegeven, maar ze bleef aandringen en ons belachelijk maken voor het publiek. (dat laatste voornamelijk in de lokale taal, maar de reacties van het publiek waren duidelijk) Anthony seinde mij toen even naar achteren te komen en daar stond die vrouw opeens. Ik heb toen klein geld gegeven.
Terug bij Josje die aan het filmen was, merkte ik nadat de vrouw was teruggekomen, plots vier mannen op (ook priesters leek mij) die vrij aggressief richting Josje en mij stapten. Onmiddelijk heb ik de camera naar beneden geduwd en op dat moment trok Anthony aan mijn schouder en fluisterde met paniek in zijn stem: 'We have to get out of here - now!' Josje had nog niet veel door maar ik trok haar mee naar achter, pakte de camera van haar en voelde mijn hart in mijn keel bonzen. We wurmden ons door het publiek, de vier mannen dicht achter ons. We renden door een paar steegjes en tegelijkertijd stopte ik de camera in de rugzak die op Josje haar rug bungelde.
We stonden stil in een grotere straat en niemand had ons gevolgd tot daar.
Mijn hart zat nog in mijn keel maar we liepen langzaam terug naar Cape Castle.
Seth was stil en ik vroeg wat er was. Hij zei dat het niet zo was verlopen als we niet blank waren geweest. Ik vroeg of het niet aan het filmen lag, maar Anthony zei dat het op zijn minst aanleiding was maar niet een oorzaak kon zijn. Hij legde uit dat de vrouw die geld vroeg bezeten was door een boze geest, maar dat hij ook niet wist waarom we weggejaagd waren.
We zullen het nooit weten, maar spannend was het wel...

maandag 8 augustus 2011

bijschrijven

Door stevig gebrek aan toegang tot internet in Eguafo, zal ik nu eindelijk wat ervaringen bijschrijven vanuit het Brussel, waar ik sinds enkele dagen weer thuis ben!

Een kleine noot over de terugkomst: wat is de stad Brussel een groot contrast met het dorpje Eguafo! Na een dag uitslapen en boodschappen doen, zijn Eric en ik maar meteen een paar daagjes naar m'n moeder gegaan op de boerderij. Heerlijk.
Ook even bijkomen van een oor-ontsteking die ik tijdens de landing van het vliegtuig heb opgelopen. Ik wist niet dat je in een tropisch klimaat verkouden kon worden en de volgende keer neem ik dus preventief een neusspray mee. Wat deed het landen zeer aan mijn oren!

Nu, hier weer wat fotootjes, en straks meer tekst.
(Bewolkt maar warm in Eguafo/Sankofa BasisSchool/Sankofa Weeshuis met kids en Belgen)
Liefs Sandra!





dinsdag 26 juli 2011

Eguafo


langverwachtte update vanuit Ghana

In elk geval, hier een korte samenvatting van een aantal dagen!
De reis naar Ghana begon met veel vertraging… we zaten meteen de eerste nacht al vast op Zaventem vliegveld in Belgie. Toen bleek al dat we onze aansluiting in Casablanca gingen missen. We zijn toch gaan vliegen met de volgende vlucht en hebben vervolgens een nacht in een hotel in Casablanca doorgebracht. De hele dag de tijd gehad om de oude stad te zien en de befaamde reusachtige moskee Hassan II gezien. Een onverwachte impressie Marokko die het feit dat we alleen met onze handbagage moesten bivakkeren wel verzachtte. (voorbereid als ik ben had ik wel een reis setje aan toilet spullen en kleren in mijn rugzak)

Wel weer balen was het vervolg van onze reis. Op het vliegveld van Casablanca bleek dat de vlucht naar Ghana ook was vertraagd en dat betekende een nacht op wachtstoeltjes hangen met zijn vijftienen. Ik heb echter wel goed geslapen in het vliegtuig want er zat niemand naast me.

Van Accra naar Eguafo reden we in een ietwat klein maar airconditioned busje en ik vond het fijn om herkenning te voelen; de geur van hitte, smeulend houtskool, rijp fruit en ja, ook zweet; de mensen in kleurige kleren die van alles verkopen vanaf een mand op hun hoofd of een stalletje langs de weg; en zelfs, zoals in Tanzania, een zee aan 1 kant en landschap aan de andere kant. Het landschap is wel anders. Het is groener. Het is hier ook vochtiger. Heuvels vol met begroeiing: plantages, struiken, palmbomen en bomen die meters hoog reiken (overblijfselen van de kap van woud voor de plantages?) en andere bomen met bladeren zo groot als A3 papier.
Interessante maar ook vervelende bijeenkomst van de luchtvochtigheid hier zijn de aanwezigheid van insecten. Grote insecten. Dag twee van ons bezoek zijn we met een kleine groep naar een maisveld geweest om te helpen zaaien en ik was blij dat ik ondanks de hitte lange mouwen etc aanhad. Maar toen ik bijna terug in de slaapruimte was prikte er iets tussen mijn broek en mijn dijbeen… Als de dood dat er een schorpioen omhoog was gekropen trek ik mijn broek uit en op mijn been zit.. een sprinkhaan. Pff.

Tot Eric mij komt opzoeken (dat is de16e juli al) slaap ik met vier anderen op een kamer wat deel is van een gebouw rond een binnenplaats. Daar wonen ook twee gezinnen. Het gebruik van toilet en douche is openbaar. Er is 1 westers toilet bij ons in de buurt, maar die is niet erg schoon. (Ik heb een wcborstel gekocht maar het lukt niet alle kakkerlakken te verjagen, ai!) De douche is een betonnen hok zonder dak en er zijn mij maar twee kranen bekend waar je water kan halen om met je emmer te douchen of je was te doen. Je ziet de mensen hier kijken naar hoe wij met liters water slepen aan onze arm, terwijl zij het met gemak op hun hoofd zetten en tegelijkertijd nog een dansje kunnen doen.

We hebben een taakverdeling in de groep, twee per dag zijn verantwoordelijk voor het eten, twee voor de afwas. We worden geholpen door een kokkin, zij kookt ook voor het weeshuis dat we bezoeken. Zo kunnen we wel goed in de gaten houden of het hygiënisch gebeurt, maar je kan het niet vergelijken met de standaarden van thuis. Helaas ben ik ook al weer ziek geweest! Alles eruit gegooid en een 24 uur in bed gelegen met een bekertje ORS naast me. Maar zo te merken gewoon iets wat weer mijn systeem uit moest, want ik werd snel beter.

Nele en ik geven ook wat workshops aan de kinderen van de school en het weeshuis hier. De filmpjes die we met ze maken gaan we gebruiken in de film die we voor het festival maken (twee vliegen in 1klap). Er wordt op de school hier IT les gegeven (met 1 pc voor handen) door een duitse jongen, Jasper, die hier al 10 maanden werkt. We hebben met zijn klas ook een animatie film gemaakt. Het is echt tovenarij voor kinderen hier, maar ze gaan er ook weer heel losjes mee om, niet alsof het super bijzonder is. Zelf foto's maken met een camera vinden ze ook prachtig. Dus we hebben een workshop fotografie gedaan en dat was echt hilarisch; wanneer ze gingen poseren en wanneer ze de foto's terugzagen gingen ze helemaal uit hun dak. Nele heeft het gefilmd.

Voor de film die de kinderen van Centrum West maken hebben we al gefilmd op het eerder genoemde maisveld, en toen er vervolgens een vrouw door het dorp liep die gekookte mais met kokos verkocht, hebben we mais als eerste thema voor de film gekozen. We verspreiden het woord dat we een film over het Ghanase voedsle maken en zo kregen we een uitnodiging om bij een familie Kenkey te koken en mee te eten. Dat gerecht bestaat uit mais en cassave. 7 uur s'ochtends aan een wandeling naar het volgende dorp begonnen, omdat Eguafo zelf geen markt heeft. (Letterlijk) aan de hand genomen door het 14jarig meisje uit de familie hebben we gefimd hoe we de eerste ingredienten voor de saus kochten. Toen vonden we het een beetje vreemd dat we geen mais of cassave zochten, en het engels van het meisje bleek uiteindeljk niet goed genoeg om om uitleg te vragen. We werden door haar (en intussen enkele andere nieuwsgierige dorpelingen) naar een huis achterin het drop gebracht en daar kochten we toen iets wat klaargemaakte kenkey bleek! Hadden wij het idee dat we gingen filmen hoe je dit gerecht maakt, krijgen we een take-away haha! Iemand erbij gehaald die beter Engels kon en toen bleek dat het twee dagen duurt voordat je de basis voor kenkey hebt gemaakt. Ze lieten een huisje zien waarin een gigantische machine stond; het leek bijna een drukpers, maar dan met kokers waarin je de mais doet zodat het wordt vermalen. Ook een ruimte gezien waar twee vrouwen de vermalen mais in pakketjes van grote bruine bladeren deden. Voor de vorm hebben we daarna ook nog wat mais gekocht, en zo komt het verhaal van de kenkey koken misschien nog wel over op film. Rond 2en in de middag weer naar de familie toe om het eten voor te bereiden en dat duurde tot het bijna schemer werd en we het konden gaan opeten. Gedurende de namiddag hadden we even paniek met de accu van de camera. Hoewel een hele nacht opgeladen leek de accu snel leeg te lopen - zo snel dat we te weinig over zouden hebben om de dag vol te filmen. Meestal is er in dit dorp s'middags geen elektriciteit, maar we hadden geluk: het bleef aan en we konden de oplader aan de camera verbinden en zo met snoer aan het stopcontact verder filmen. Nu hebben de huizen hier geen keuken binnenshuis: koken gebeurt buiten. Het snoer was net lang genoeg om bij het vuur en de kookpotten te komen! De moeder van het meisje die ons uitgenodigd had, sprak Frans (sprak een soort Frans) en was een gangmaakster: vlak voor we het bereidde eten in ons midden zette, kwam ze aanzetten met een fles Gin - en daar hebben we een goede slok van genomen!



vrijdag 22 juli 2011

Halverwege de reis en even internet!

Aangekomen in Eguafo nu blijkt er amper toegang te zijn tot internet.
Ik zal dus niet zo uitgebreid kunnen bloggen zoals ik tijdens mijn Tanzania reis heb gedaan.
Ik hoop wel af en toe fotootjes te kunnen plaatsen, hoewel de verbinding niet zo sterk is.

eerste fotootjes! Casablanca


zondag 3 juli 2011

vertraging

Met internet van het hotel hier; even een berichtje.

We hebben flinke vertraging opgelopen met onze vluchten.
Ipv vrijdagavond 21u, zijn we zaterdag 12u vertrokken naar Casablanca.
Onze aansluiting was natuurlijk allang weg, en het eerst volgende vliegtuig naar Accra gaat zondag op maandagnacht.
Hotels zijn geregeld en we maken het gezellig; we lopen vandaag door Casablanca en snuiven wat Marokkaanse cultuur op!
Helaas alles zonder koffers, maar met wat delen van spullen tussen ons allen en een handwas in het hotel komen we de dagen door met onze handbagage.

PS het is hier 1 uur vroeger, in Ghana schijnt het straks vanwege de zomer 2 uur verschil met Belgie te zijn.

donderdag 30 juni 2011

Weer naar Afrika! To Africa again!

De organisatie Filem'on waar ik in Brussel voor werk, heeft mijn vlaamse collegaatje en mij verrast met een project documentaire film.
Met z'n 2en geven we aan een kleine groep kinderen van een jeudghuis workshops docu, met als doel dat de kinderen zelf een film gaan maken tijdens hun reis naar Ghana deze zomer.
Het zijn muziekantjes en ze hebben eerder een uitwisseling in Ghana gehad. Nu doen ze er film bij, en dat wordt dan vertoond op het festival in Brussel.
Ik val met mijn neus in de boter, de organisatie heeft wat extra subsidie aangevraagd zodat mijn collegaatje en ik mee kunnen!
Wow, nog een keer naar Afrika! Morgen 1 juli vertrek ik en Eric heeft meteen vrij geregeld en komt de laatste 2,5 week ons opzoeken :)

The organisation Filem'on for whom I've been working in Brussels, surprised a Flemish colleague and me with a project documentary-film.
The two of us give workshops docu-film to a small group of children of a youth center. Purpose is that the children will create a film them selves during their stay in Ghana this summer. In fact they are musicians and they have had exchanges with Ghana before.
Now they will add a movie to the project, and this movie will be shown at the festival of Filem'on in Brussels in November.
I am so lucky, because the organisation founded extra money to bring my Flemish colleague an d me along to Ghana!
I never expected to travel to Africa once more so soon after I traveled to Tanzania.
I leave tomorrow the 1th of July! Eric took some days off work and will visit me the last two and a half weeks of the trip!

woensdag 29 juni 2011

visit Brussels!

Dank jullie wel voor je bezoek aan Brussel!




renovatie bijna klaar

1 juli de oplevering door de aannemer en in augustus de laatste schoonmaak, verf en klus acties.... daarna volgt er een kleine uitnodiging om de schuur te komen bewonderen.


vrijdag 1 april 2011

indrukwekkend




Het gaat goed met de restauratie van de schuur, maar het levert dramatische plaatjes op!

zondag 6 februari 2011

Bikkelen!

Aan het werk. Talloze steentjes en gezelligheid.




woensdag 26 januari 2011


Een goed begin

Het nieuwe jaar heeft een goede start, ik heb op enkele open sollicitaties positieve reacties en werk nu voor drie organisaties als freelancer. Daar doe ik nu workshops of educatie gerelateerde activiteiten met film.
Fantastisch om het medium film en animatie te laten ontdekken door kinderen, én om daar geld mee te verdienen!
Mijn eigen werk ligt nu even op een lager pitje. Ik maak komende maand nog een animatie voor de Stichting Noordzee, maar verder gaat mijn tijd naar de workshops.
En de tijd die rest gebruik ik om in Nisse te zijn, om mijn moeder te helpen.
Zij is voor het nieuwe jaar de uitdaging aangegaan om de schuur op de boerderij te restaureren. En eenvoudige dingen gaan we zelf proberen te doen, met hulp van wie wil.
Zie de uitnodiging :)
Op http://sandra-maakt.blogspot.com/ zet ik de updates van mijn werk.
Intussen nog steeds helemaal gelukkig met het samenwonen met mijn lief Eric.

Sneeuw in Brussel

Sneeuw in Nisse