dinsdag 26 juli 2011

Eguafo


langverwachtte update vanuit Ghana

In elk geval, hier een korte samenvatting van een aantal dagen!
De reis naar Ghana begon met veel vertraging… we zaten meteen de eerste nacht al vast op Zaventem vliegveld in Belgie. Toen bleek al dat we onze aansluiting in Casablanca gingen missen. We zijn toch gaan vliegen met de volgende vlucht en hebben vervolgens een nacht in een hotel in Casablanca doorgebracht. De hele dag de tijd gehad om de oude stad te zien en de befaamde reusachtige moskee Hassan II gezien. Een onverwachte impressie Marokko die het feit dat we alleen met onze handbagage moesten bivakkeren wel verzachtte. (voorbereid als ik ben had ik wel een reis setje aan toilet spullen en kleren in mijn rugzak)

Wel weer balen was het vervolg van onze reis. Op het vliegveld van Casablanca bleek dat de vlucht naar Ghana ook was vertraagd en dat betekende een nacht op wachtstoeltjes hangen met zijn vijftienen. Ik heb echter wel goed geslapen in het vliegtuig want er zat niemand naast me.

Van Accra naar Eguafo reden we in een ietwat klein maar airconditioned busje en ik vond het fijn om herkenning te voelen; de geur van hitte, smeulend houtskool, rijp fruit en ja, ook zweet; de mensen in kleurige kleren die van alles verkopen vanaf een mand op hun hoofd of een stalletje langs de weg; en zelfs, zoals in Tanzania, een zee aan 1 kant en landschap aan de andere kant. Het landschap is wel anders. Het is groener. Het is hier ook vochtiger. Heuvels vol met begroeiing: plantages, struiken, palmbomen en bomen die meters hoog reiken (overblijfselen van de kap van woud voor de plantages?) en andere bomen met bladeren zo groot als A3 papier.
Interessante maar ook vervelende bijeenkomst van de luchtvochtigheid hier zijn de aanwezigheid van insecten. Grote insecten. Dag twee van ons bezoek zijn we met een kleine groep naar een maisveld geweest om te helpen zaaien en ik was blij dat ik ondanks de hitte lange mouwen etc aanhad. Maar toen ik bijna terug in de slaapruimte was prikte er iets tussen mijn broek en mijn dijbeen… Als de dood dat er een schorpioen omhoog was gekropen trek ik mijn broek uit en op mijn been zit.. een sprinkhaan. Pff.

Tot Eric mij komt opzoeken (dat is de16e juli al) slaap ik met vier anderen op een kamer wat deel is van een gebouw rond een binnenplaats. Daar wonen ook twee gezinnen. Het gebruik van toilet en douche is openbaar. Er is 1 westers toilet bij ons in de buurt, maar die is niet erg schoon. (Ik heb een wcborstel gekocht maar het lukt niet alle kakkerlakken te verjagen, ai!) De douche is een betonnen hok zonder dak en er zijn mij maar twee kranen bekend waar je water kan halen om met je emmer te douchen of je was te doen. Je ziet de mensen hier kijken naar hoe wij met liters water slepen aan onze arm, terwijl zij het met gemak op hun hoofd zetten en tegelijkertijd nog een dansje kunnen doen.

We hebben een taakverdeling in de groep, twee per dag zijn verantwoordelijk voor het eten, twee voor de afwas. We worden geholpen door een kokkin, zij kookt ook voor het weeshuis dat we bezoeken. Zo kunnen we wel goed in de gaten houden of het hygiƫnisch gebeurt, maar je kan het niet vergelijken met de standaarden van thuis. Helaas ben ik ook al weer ziek geweest! Alles eruit gegooid en een 24 uur in bed gelegen met een bekertje ORS naast me. Maar zo te merken gewoon iets wat weer mijn systeem uit moest, want ik werd snel beter.

Nele en ik geven ook wat workshops aan de kinderen van de school en het weeshuis hier. De filmpjes die we met ze maken gaan we gebruiken in de film die we voor het festival maken (twee vliegen in 1klap). Er wordt op de school hier IT les gegeven (met 1 pc voor handen) door een duitse jongen, Jasper, die hier al 10 maanden werkt. We hebben met zijn klas ook een animatie film gemaakt. Het is echt tovenarij voor kinderen hier, maar ze gaan er ook weer heel losjes mee om, niet alsof het super bijzonder is. Zelf foto's maken met een camera vinden ze ook prachtig. Dus we hebben een workshop fotografie gedaan en dat was echt hilarisch; wanneer ze gingen poseren en wanneer ze de foto's terugzagen gingen ze helemaal uit hun dak. Nele heeft het gefilmd.

Voor de film die de kinderen van Centrum West maken hebben we al gefilmd op het eerder genoemde maisveld, en toen er vervolgens een vrouw door het dorp liep die gekookte mais met kokos verkocht, hebben we mais als eerste thema voor de film gekozen. We verspreiden het woord dat we een film over het Ghanase voedsle maken en zo kregen we een uitnodiging om bij een familie Kenkey te koken en mee te eten. Dat gerecht bestaat uit mais en cassave. 7 uur s'ochtends aan een wandeling naar het volgende dorp begonnen, omdat Eguafo zelf geen markt heeft. (Letterlijk) aan de hand genomen door het 14jarig meisje uit de familie hebben we gefimd hoe we de eerste ingredienten voor de saus kochten. Toen vonden we het een beetje vreemd dat we geen mais of cassave zochten, en het engels van het meisje bleek uiteindeljk niet goed genoeg om om uitleg te vragen. We werden door haar (en intussen enkele andere nieuwsgierige dorpelingen) naar een huis achterin het drop gebracht en daar kochten we toen iets wat klaargemaakte kenkey bleek! Hadden wij het idee dat we gingen filmen hoe je dit gerecht maakt, krijgen we een take-away haha! Iemand erbij gehaald die beter Engels kon en toen bleek dat het twee dagen duurt voordat je de basis voor kenkey hebt gemaakt. Ze lieten een huisje zien waarin een gigantische machine stond; het leek bijna een drukpers, maar dan met kokers waarin je de mais doet zodat het wordt vermalen. Ook een ruimte gezien waar twee vrouwen de vermalen mais in pakketjes van grote bruine bladeren deden. Voor de vorm hebben we daarna ook nog wat mais gekocht, en zo komt het verhaal van de kenkey koken misschien nog wel over op film. Rond 2en in de middag weer naar de familie toe om het eten voor te bereiden en dat duurde tot het bijna schemer werd en we het konden gaan opeten. Gedurende de namiddag hadden we even paniek met de accu van de camera. Hoewel een hele nacht opgeladen leek de accu snel leeg te lopen - zo snel dat we te weinig over zouden hebben om de dag vol te filmen. Meestal is er in dit dorp s'middags geen elektriciteit, maar we hadden geluk: het bleef aan en we konden de oplader aan de camera verbinden en zo met snoer aan het stopcontact verder filmen. Nu hebben de huizen hier geen keuken binnenshuis: koken gebeurt buiten. Het snoer was net lang genoeg om bij het vuur en de kookpotten te komen! De moeder van het meisje die ons uitgenodigd had, sprak Frans (sprak een soort Frans) en was een gangmaakster: vlak voor we het bereidde eten in ons midden zette, kwam ze aanzetten met een fles Gin - en daar hebben we een goede slok van genomen!



vrijdag 22 juli 2011

Halverwege de reis en even internet!

Aangekomen in Eguafo nu blijkt er amper toegang te zijn tot internet.
Ik zal dus niet zo uitgebreid kunnen bloggen zoals ik tijdens mijn Tanzania reis heb gedaan.
Ik hoop wel af en toe fotootjes te kunnen plaatsen, hoewel de verbinding niet zo sterk is.

eerste fotootjes! Casablanca


zondag 3 juli 2011

vertraging

Met internet van het hotel hier; even een berichtje.

We hebben flinke vertraging opgelopen met onze vluchten.
Ipv vrijdagavond 21u, zijn we zaterdag 12u vertrokken naar Casablanca.
Onze aansluiting was natuurlijk allang weg, en het eerst volgende vliegtuig naar Accra gaat zondag op maandagnacht.
Hotels zijn geregeld en we maken het gezellig; we lopen vandaag door Casablanca en snuiven wat Marokkaanse cultuur op!
Helaas alles zonder koffers, maar met wat delen van spullen tussen ons allen en een handwas in het hotel komen we de dagen door met onze handbagage.

PS het is hier 1 uur vroeger, in Ghana schijnt het straks vanwege de zomer 2 uur verschil met Belgie te zijn.