Een tijdlang veel uitval van elektriciteit gehad, en weinig toegang tot internet. De tijd lijkt voorbij te vliegen, dit is week 4 van mijn verblijf al! Onderstaand een stuk wat ik heb geschreven over week drie.

Week 2 van het lesgeven, week drie van mijn verblijf hier.

Het gevoel hier echt te leven groeit nu met de dag bij mijn groepsgenoten en ik. Het is hier anders, erg anders dan hoe we

het gewend zijn. Toch zijn er veel dingen die je snel accepteert, zoals het tempo hier, wat laag ligt, zoals het gemis van luxe,

zoals de hitte. Hoe zeer ik gehecht was aan een dagelijkse ochtend douche… we hebben ongeveer 2 keer per week stromend water, verder wassen we onszelf en onze kleren vanuit een emmer water. Dat dat koud water is, is heerlijk, en dat dat s’avonds is, is noodzaak omdat de hitte en het zand je vies naar bed sturen.

Betreft eten zijn we flink vooruit gegaan. We hebben door nieuwe contacten de markten in Bagamoyo ontdekt en bij mensen thuis gegeten. Ook zijn we vorig weekend naar de hoofdstad Dar es Salaam geweest, waar een super mall zit, echt een groot amerikaans overdekt winkelcentrum. Daar hebben we BRUIN BROOD gevonden en milkshakes gedronken!

Om naar ‘Dar’ te reizen gebruik je de meest gebruikelijke vorm van openbaar vervoer hier; de dalla dalla. Dit is een klein aftands busje, die pas vertrekt als is vol is. Dat kan betekenen dat andere mensen bijna op je schoot schuiven. Het was leuk om de omgeving tussen onze verblijfplaats Bagamoyo en de hoofdstad ‘Dar’ te zien. Kleine dorpjes met huizen van klei en rieten daken (niet die ronde die je misschien van docu’s kent, maar rechthoekige huizen), dor landschap, maar wel veel bananen bomen, palmbomen en struikjes. Baobab bomen (de apenbrood boom, prachtig om te zien) en de Indische Oceaan niet ver van de weg vandaan.

We hadden met een studente in Dar afgesproken, zij wilde wel onze gids zijn, en wij hebben haar laten mee-eten en mee-logeren in het hostel. Het was een goed idee om een ‘local’ bij ons te hebben. We werden door onze huidkleur erg vaak lastig gevallen door mensen die ons iets wilden verkopen of misschien andere intenties hadden. Nina heeft ze op goede afstand kunnen houden in het Swahilli.

Ik leer trouwens elke dag wat meer Swahilli, maar echt alleen de dingen die je vaak gebruikt blijven hangen in mijn geheugen.

Dar was een mengelmoes van moskeën en kerken (de christenen en moslims leven heel vredig naast elkaar hier), van moderne gebouwen en oude niet onderhouden gebouwen en kraampjes naast winkels, maar in ieder geval was het vies. We hebben langs de haven gelopen en kwamen bij een vismarkt uit. Dat was gaaf om te zien, vis in het water, uit de bootjes, in manden, op kleden op de grond, op schoonmaaktafels, op de grill, een drukte van jewelste. Daarna langs belangrijke gebouwen gelopen van de regering en ambassades, tot we bij het Nationaal Museum kwamen. Daarvan een deel bezocht tot we merkten dat we nog niet hadden gelunched en onze maag ons wegdreef richting een Indiaas eetcafé. In de avond hebben we een voorstelling bezocht van Visa To Dance. Dit is een organisatie die internationale samenwerking binnen de danswereld stimuleert. De dansen hadden thema’s, zoals de moeilijkheden rond albino’s in Tanzania en er was ook een groep waarin twee jongens gehandicapt bleken maar echt goed de choreografie volgden. Er was ook een dans door een Nederlandse groep samen met een tanzaniaanse groep, zij hadden een moderne dans waarbij met rode verf werd gegooid. Na afloop kwamen we de Ambassadeur van Nederland weer tegen en zo hebben we na afloop zelfs nog wat lopen netwerken.

Maar weer even terug naar wat went en niet.

We hebben in week 3 een indrukwekkend verschil met Nederland opgemerkt, en de inoud daarvan zal niet wennen. Het kwam naar aanleiding van een les.

We gingen met alledrie de disciplines een brainstorm sessie houden omdat we een videoclip willen maken waarin film, animatie en muziek verbonden zijn. De oefening om tot ideeën te komen was de studenten en docenten hier onbekend. We hebben een groot stuk papier in het midden van de groep gelegd en daar het word Videoclip op geschreven. Daar moest iedereen dan alle gedachten die bij dat word in hun opkwamen opschrijven. Daarna groepeer je deze woorden en doe je hetzelfde op een nieuw papier, maar dan specifieker naar thema. Dat ging heel goed. En opvallend was dat het thema politiek en sociale issues sterk naar voren kwamen. Na deze brainstorm gingen we een gesprek aan met de studenten en docenten over dit onderwerp, om te kijken of er een potentieel verhaal voor een videoclip uit kon komen.

Dit nam een onverwachte draai. Er ontstond een discussie. En er waren een paar mensen die zich fel uitten over de regering hier. Dat ze niet gingen stemmen omdat de regering corrupt is. We hoorden verhalen die ons deden schrikken, over het systeem van de politiek hier, dat het wel een multi-party democracy moet zijn maar dat daar niks van terecht komt omdat al jaren één partij de boel corrupteert, dat mensen die opstaan hiertegen worden vermoord, dat de jongeren geen hoop zien.

En toen stond één van de docenten opeens op en begon een preek in het Swahilli. Iedereen zweeg en één meisje, uit mijn animatie klas, verliet het lokaal. De docent zei toen in veel minder woorden tegen ons dat hij de discussie nu moest sturen omdat het de bedoeling van de opdracht is dat we een positief verhaal gaan maken. Hij legde uit dat we niet te hardop negatieve dingen over de regering konden zeggen. Maar de echte reden daarvan ontdekten we in de apuze, toen ik met het meisje kon praten die de ruimte had verlaten. Zij legde uit dat de academie hier een staats instituut is. Het geld én wat er gemaakt wordt wordt gestuurd door de regering, oftewel, door die corrupte partij. Zij had volgens de docent te fel gereageerd. En na de pauze ontdekten we de ernst hiervan, zij is uit het programma gezet. Ik was helemaal van slag. En de rest van de brainstorm sessie liep nergens op uit, want de studenten waren te bang om nog dieper na te denken.

Ik ben naar de docent van de preek toegestapt en heb letterlijk gevraagd of dat meisje is weggestuurd vanwege de discussie. Hij ontkende en kwam met andere redenen aanzetten, zoals dat ze een 'short-course' student is en zowieso niet in het programma hoorde en dat haar familie de cursus niet volledig had betaald. Dat van de short-course student is waarschijnlijk waar, want alle andere studenten zijn 'long term' students, maar dat ze de cursus niet kon betalen geloof ik niet, want ze had van haar vader een apple computer gekregen en als je dat kan kopen in Tanzania ben je rijk. Voordat ze uit het oog verdween heb ik dit meisje nog excuses aangboden, dat wij niet wisten dat de discussie haar in moeiljikheden zou brengen. Ze antwoordde dat wij het niet hadden kunnen weten, en dat ze niet bang is om haar mond open te doen. Ze wil zelfs komend jaar tijdens de verkeizingen een debat in Dar es Salaam gaan organiseren. Maar goed dat ze hier geen long term student is.

Om de frustratie te dimmen ben ik toen met mijn groepsgenoten bij een resort gaan zitten aan het strand en hebben we westerse prijzen betaald voor een diner en wat drank. Het is vreemd en pijnlijk om te voelen wat censuur is. We hebben de maandag na dit voorval nogmaals met de 'preek'docent gesproken en hij heeft toen wat rustiger uitgelegd dat hij echt angst heeft voor uitspraken binnen de muren van de academie hier. Hij heeft ook zijn excuses aangeboden dat hij ons niet van te voren op de hoogte heeft gesteld van die twee soorten studenten en de 'censuur'. Het was een opdracht vanuit de academie om een product te maken op het thema politiek, dus wij vonden het mooi dat tijdens de brainstorm dit thema vanzelf op tafel kwam. Maar we kunnen tot weinig verhaal komen als een brainstorm sessie de kop wordt in gedrukt.

Wat ben ik dankbaar dat ik in een land ben geboren waar echte vrijheid van menings uiting is.

Ok, ik moet er weer vandoor. Veel liefs! Sandra