donderdag 18 augustus 2011
vrije tijd
Tussen 5 en 27 juli stond elke dag in het teken van de productie van de film en het geven van animatie workshops, en veel vrije tijd was er niet. Op een paar zaterdagen werden er excursies georganiseerd waar de weeskinderen meekonden, maar 1 daarvan is verregend en tijdens een andere was ik Eric ophalen van het vliegveld.
Cape Coast bezochten we vooral om boodschappen te doen (in Eguafo zelf, of in het dorpje verderop waren alleen wat basis producten te vinden). Maar Cape Coast had ook een strand met een resort en een kasteel. Daar hebben we af en toe een ochtend of middag kunnen chillen. De zee ben ik maar 1 keer ingeweest, ik vond de stroming nogal imponerend sterk! Maar het resort had goed eten (na een lange wachttijd, maar in de schaduw van een plamboom met een rum-coke voor 2 euro is dat geen probleem) en het kasteel was de moeite waard om te bezoeken.
Ik heb wel eens eerder een slavenfort gezien maar deze keer was het toch extra indrukwekkend omdat ik Eric naast me had lopen die ervan doordrongen was dat zijn voorouders hoogstwaarschijnlijk vanaf deze kust als slaven naar Haïti zijn vervoerd.
Na 27 juli ging een deel van de groep naar Togo, waar in een hotel familie van één van de Belgische kinderen ze ontving. Omdat Eric graag zijn schilder project wilde afmaken en omdat Bart, de begeleider en enkele anderen ook nog wat langer met het weeshuis wilde werken, bleef ik met hun tot vlak voor de terugweg in Eguafo.
In het laatste weekend zijn Eric en ik met zijn tweetjes nog naar een Nationaal park gegaan: Kakum. Hier was een canopy walk 40 meter boven de grond, tussen de boomkruinen van het regenwoud in.
Ondanks dat de combinatie van het warme middaguur en luidruchtige mede-toeristen de meeste dieren hadden weggejaagd, hebben Eric en ik genoten van de machtige bomen en het uitzicht. We waren als laatste van de toeristen de loopbrug opgegaan, en hebben getreuzeld tot het rustig was en we een romantische kus hebben uitgewisseld tussen de vlinders en orchideën in :)
Cape Coast bezochten we vooral om boodschappen te doen (in Eguafo zelf, of in het dorpje verderop waren alleen wat basis producten te vinden). Maar Cape Coast had ook een strand met een resort en een kasteel. Daar hebben we af en toe een ochtend of middag kunnen chillen. De zee ben ik maar 1 keer ingeweest, ik vond de stroming nogal imponerend sterk! Maar het resort had goed eten (na een lange wachttijd, maar in de schaduw van een plamboom met een rum-coke voor 2 euro is dat geen probleem) en het kasteel was de moeite waard om te bezoeken.
Ik heb wel eens eerder een slavenfort gezien maar deze keer was het toch extra indrukwekkend omdat ik Eric naast me had lopen die ervan doordrongen was dat zijn voorouders hoogstwaarschijnlijk vanaf deze kust als slaven naar Haïti zijn vervoerd.
Na 27 juli ging een deel van de groep naar Togo, waar in een hotel familie van één van de Belgische kinderen ze ontving. Omdat Eric graag zijn schilder project wilde afmaken en omdat Bart, de begeleider en enkele anderen ook nog wat langer met het weeshuis wilde werken, bleef ik met hun tot vlak voor de terugweg in Eguafo.
In het laatste weekend zijn Eric en ik met zijn tweetjes nog naar een Nationaal park gegaan: Kakum. Hier was een canopy walk 40 meter boven de grond, tussen de boomkruinen van het regenwoud in.
Ondanks dat de combinatie van het warme middaguur en luidruchtige mede-toeristen de meeste dieren hadden weggejaagd, hebben Eric en ik genoten van de machtige bomen en het uitzicht. We waren als laatste van de toeristen de loopbrug opgegaan, en hebben getreuzeld tot het rustig was en we een romantische kus hebben uitgewisseld tussen de vlinders en orchideën in :)
woensdag 17 augustus 2011
Eric actief in Eguafo!
Mijn lief mocht ik verwelkomen halverwege mijn verblijf. Het vliegveld in Accra is 3 uur rijden van Eguafo vandaan en ik stond om 4 uur s'nachts klaar op een taxi te wachten. Helaas kwam David, die de taxi zou regelen, pas om half 5 aanlopen en bleek dat hij nog mensen uit hun bed moest bellen om iemand als begeleiding met mij mee te laten gaan.
Seth was zo flexibel om in te stappen en rond 5en reden we de ochtend in, nog donker en stil. Accra is luidruchtig en vies, veel wegverkeer en mensen op straat. Het was fijn om Eric te zien, maar wat vooral fijn is, is dat we de ervaring om op deze reis te zijn kunnen delen.
Het dorp was erg rustig toen we aankwamen, de weeshuiskinderen en de Belgische groep waren op uitstap. Hoewel ik al een aantal dagen van te voren had geprobeerd de kamer voor Eric en mij te regelen, bleek dat we nog steeds geen bed hadden. En na een hele middag rondvragen en wachten hadden we nog steeds geen bed. Het grappige is dat op het moment dat je denkt op de grond te moeten gaan slapen, er toch opeens actie komt. Iemand lopt mee naar mijn oude slaapruimte en zorgt er ineens voor dat al mijn spullen worden meegepakt en in de nieuwe kamer wordt gezet. Twee matrassen worden opeens ergens vandaan getoverd (ook dankzij hulp van een Duitse vrijwilliger die er nog 1 wist te liggen) en na een paar uur traagheid, is alles (behalve en bed-frame) binnen een kwartier geregeld!
We logeerden bij het huis van de lokale bar eigenaar. Op zijn binnenplaats woonden ook nog twee gezinnen (waarvan ik alleen de kinderen en vrouwen heb gezien) en een aantal studenten. We hebben ons aan iedereen voorgesteld en vanaf dat moment hebben we intens contact gehad met deze bewoners. De sociale controle is groot, soms een beetje benauwend (je wilt gewoon even naar je kamer en niet meteen met iedereen praten), maar dat is nu eenmaal de cultuur - plus, het beschermt jou en je spullen.
De kindjes waren direct fan van mij en Eric werd helemaal opgenomen door de studenten.
Die laatsten vroegen ons de oren van het hoofd over van alles en hebben ons de lokale taal geleerd: Fanti. Toen Eric na twee dagen had ontdekt wat hij binnen het project kon doen en vertelde dat hij waarschijnlijk de basisschool van het dorp ging verven, boden de studenten spontaan aan hem te helpen.
Eric heeft zijn handen uit mouw gestoken. In ca 10 dagen heeft Eric de muren van de Sankofa basisschool geschilderd, de hordeur van het weeshuis keukentje gerepareerd en samen met de lokale timmerman een dak van een huis vervangen.
Eén van de studenten heeft tenslotte nog de naam van de school op de buitenmuur gestencild. De laatste schilderdag ondervond echter een tegenslag. Eric had genoeg verf gekocht (daarvoor moet je eerst een half uur reizen naar Cape Coast) om alle buitenmuren van de school af te krijgen. Toen hij de laatste muren met de studenten wilde gaan schilderen, bleek dat er een pot verf was gestolen.
We waren vooral verbaasd; die pot verf stond in het weeshuis, waar altijd dezelfde mensen komen en waar een grote sociale controle heerst. En niemand had iets gezien toen we naar het verdwijnen van de pot verf vroegen...
Wat dat vooral ook benadrukt is dat je je weer beseft dat je een buitenstaander blijft en niet zal begrijpen hoe sommige dingen in elkaar steken, of weet dat je als wandelende portemonnee wordt beschouwd (je koopt toch wel weer een nieuwe pot verf, je hebt geld genoeg) en je niemand kan vertrouwen.
In elk geval, Eric heeft genoten om zo constructief bezig te zijn en hier zijn wat foto's van het resultaat en van de laatste avond waar we voor de studenten en kinderen van de binnenplaats kip hebben gekookt!
Seth was zo flexibel om in te stappen en rond 5en reden we de ochtend in, nog donker en stil. Accra is luidruchtig en vies, veel wegverkeer en mensen op straat. Het was fijn om Eric te zien, maar wat vooral fijn is, is dat we de ervaring om op deze reis te zijn kunnen delen.
Het dorp was erg rustig toen we aankwamen, de weeshuiskinderen en de Belgische groep waren op uitstap. Hoewel ik al een aantal dagen van te voren had geprobeerd de kamer voor Eric en mij te regelen, bleek dat we nog steeds geen bed hadden. En na een hele middag rondvragen en wachten hadden we nog steeds geen bed. Het grappige is dat op het moment dat je denkt op de grond te moeten gaan slapen, er toch opeens actie komt. Iemand lopt mee naar mijn oude slaapruimte en zorgt er ineens voor dat al mijn spullen worden meegepakt en in de nieuwe kamer wordt gezet. Twee matrassen worden opeens ergens vandaan getoverd (ook dankzij hulp van een Duitse vrijwilliger die er nog 1 wist te liggen) en na een paar uur traagheid, is alles (behalve en bed-frame) binnen een kwartier geregeld!
We logeerden bij het huis van de lokale bar eigenaar. Op zijn binnenplaats woonden ook nog twee gezinnen (waarvan ik alleen de kinderen en vrouwen heb gezien) en een aantal studenten. We hebben ons aan iedereen voorgesteld en vanaf dat moment hebben we intens contact gehad met deze bewoners. De sociale controle is groot, soms een beetje benauwend (je wilt gewoon even naar je kamer en niet meteen met iedereen praten), maar dat is nu eenmaal de cultuur - plus, het beschermt jou en je spullen.
De kindjes waren direct fan van mij en Eric werd helemaal opgenomen door de studenten.
Die laatsten vroegen ons de oren van het hoofd over van alles en hebben ons de lokale taal geleerd: Fanti. Toen Eric na twee dagen had ontdekt wat hij binnen het project kon doen en vertelde dat hij waarschijnlijk de basisschool van het dorp ging verven, boden de studenten spontaan aan hem te helpen.
Eric heeft zijn handen uit mouw gestoken. In ca 10 dagen heeft Eric de muren van de Sankofa basisschool geschilderd, de hordeur van het weeshuis keukentje gerepareerd en samen met de lokale timmerman een dak van een huis vervangen.
Eén van de studenten heeft tenslotte nog de naam van de school op de buitenmuur gestencild. De laatste schilderdag ondervond echter een tegenslag. Eric had genoeg verf gekocht (daarvoor moet je eerst een half uur reizen naar Cape Coast) om alle buitenmuren van de school af te krijgen. Toen hij de laatste muren met de studenten wilde gaan schilderen, bleek dat er een pot verf was gestolen.
We waren vooral verbaasd; die pot verf stond in het weeshuis, waar altijd dezelfde mensen komen en waar een grote sociale controle heerst. En niemand had iets gezien toen we naar het verdwijnen van de pot verf vroegen...
Wat dat vooral ook benadrukt is dat je je weer beseft dat je een buitenstaander blijft en niet zal begrijpen hoe sommige dingen in elkaar steken, of weet dat je als wandelende portemonnee wordt beschouwd (je koopt toch wel weer een nieuwe pot verf, je hebt geld genoeg) en je niemand kan vertrouwen.
In elk geval, Eric heeft genoten om zo constructief bezig te zijn en hier zijn wat foto's van het resultaat en van de laatste avond waar we voor de studenten en kinderen van de binnenplaats kip hebben gekookt!
dinsdag 16 augustus 2011
Weggejaagd bij een ritueel
Met twee lokale jongens, Anthony en Seth, en een meisje uit de Belgische groep, Josje, zijn we op een namiddag naar een ritueel in Cape Coast gegaan.
We hadden eerder een 'fettish priest' geïnterviewd voor de film en waren uitgenodigd dit ritueel waar geesten werden uitgedreven en ge-eerd, bij te wonen.
Het vond plaats op straat, te midden een cirkel van een grote menigte mensen. Twee meisjes die alleen een rokje van droog gras droegen, dansten al in trance op de trommel geluiden toen we daar aankwwamen. Eer stonden manden vol met prachtige stoffen, waarschijnlijk waren dat de offers aan de geesten. Jammer, want we hadden gehoopt op eten als offers, in kader van het thema voor de film.
De fettish priest van het interview zag ons en gaf een sein dat we dichterbij konden komen om te filmen. Hij ging ook dansen. Toen kwam er een vrouw die duidelijk bij het ritueel hoorde vanwege haar feestelijke kleding, op ons af met uitdagende kreten. Het publiek lachtte en ze vroeg ons om geld omdat we filmden. We weigerden vanwege de toestemming eerder door de priester gegeven, maar ze bleef aandringen en ons belachelijk maken voor het publiek. (dat laatste voornamelijk in de lokale taal, maar de reacties van het publiek waren duidelijk) Anthony seinde mij toen even naar achteren te komen en daar stond die vrouw opeens. Ik heb toen klein geld gegeven.
Terug bij Josje die aan het filmen was, merkte ik nadat de vrouw was teruggekomen, plots vier mannen op (ook priesters leek mij) die vrij aggressief richting Josje en mij stapten. Onmiddelijk heb ik de camera naar beneden geduwd en op dat moment trok Anthony aan mijn schouder en fluisterde met paniek in zijn stem: 'We have to get out of here - now!' Josje had nog niet veel door maar ik trok haar mee naar achter, pakte de camera van haar en voelde mijn hart in mijn keel bonzen. We wurmden ons door het publiek, de vier mannen dicht achter ons. We renden door een paar steegjes en tegelijkertijd stopte ik de camera in de rugzak die op Josje haar rug bungelde.
We stonden stil in een grotere straat en niemand had ons gevolgd tot daar.
Mijn hart zat nog in mijn keel maar we liepen langzaam terug naar Cape Castle.
Seth was stil en ik vroeg wat er was. Hij zei dat het niet zo was verlopen als we niet blank waren geweest. Ik vroeg of het niet aan het filmen lag, maar Anthony zei dat het op zijn minst aanleiding was maar niet een oorzaak kon zijn. Hij legde uit dat de vrouw die geld vroeg bezeten was door een boze geest, maar dat hij ook niet wist waarom we weggejaagd waren.
We zullen het nooit weten, maar spannend was het wel...
We hadden eerder een 'fettish priest' geïnterviewd voor de film en waren uitgenodigd dit ritueel waar geesten werden uitgedreven en ge-eerd, bij te wonen.
Het vond plaats op straat, te midden een cirkel van een grote menigte mensen. Twee meisjes die alleen een rokje van droog gras droegen, dansten al in trance op de trommel geluiden toen we daar aankwwamen. Eer stonden manden vol met prachtige stoffen, waarschijnlijk waren dat de offers aan de geesten. Jammer, want we hadden gehoopt op eten als offers, in kader van het thema voor de film.
De fettish priest van het interview zag ons en gaf een sein dat we dichterbij konden komen om te filmen. Hij ging ook dansen. Toen kwam er een vrouw die duidelijk bij het ritueel hoorde vanwege haar feestelijke kleding, op ons af met uitdagende kreten. Het publiek lachtte en ze vroeg ons om geld omdat we filmden. We weigerden vanwege de toestemming eerder door de priester gegeven, maar ze bleef aandringen en ons belachelijk maken voor het publiek. (dat laatste voornamelijk in de lokale taal, maar de reacties van het publiek waren duidelijk) Anthony seinde mij toen even naar achteren te komen en daar stond die vrouw opeens. Ik heb toen klein geld gegeven.
Terug bij Josje die aan het filmen was, merkte ik nadat de vrouw was teruggekomen, plots vier mannen op (ook priesters leek mij) die vrij aggressief richting Josje en mij stapten. Onmiddelijk heb ik de camera naar beneden geduwd en op dat moment trok Anthony aan mijn schouder en fluisterde met paniek in zijn stem: 'We have to get out of here - now!' Josje had nog niet veel door maar ik trok haar mee naar achter, pakte de camera van haar en voelde mijn hart in mijn keel bonzen. We wurmden ons door het publiek, de vier mannen dicht achter ons. We renden door een paar steegjes en tegelijkertijd stopte ik de camera in de rugzak die op Josje haar rug bungelde.
We stonden stil in een grotere straat en niemand had ons gevolgd tot daar.
Mijn hart zat nog in mijn keel maar we liepen langzaam terug naar Cape Castle.
Seth was stil en ik vroeg wat er was. Hij zei dat het niet zo was verlopen als we niet blank waren geweest. Ik vroeg of het niet aan het filmen lag, maar Anthony zei dat het op zijn minst aanleiding was maar niet een oorzaak kon zijn. Hij legde uit dat de vrouw die geld vroeg bezeten was door een boze geest, maar dat hij ook niet wist waarom we weggejaagd waren.
We zullen het nooit weten, maar spannend was het wel...
maandag 8 augustus 2011
bijschrijven
Door stevig gebrek aan toegang tot internet in Eguafo, zal ik nu eindelijk wat ervaringen bijschrijven vanuit het Brussel, waar ik sinds enkele dagen weer thuis ben!
Een kleine noot over de terugkomst: wat is de stad Brussel een groot contrast met het dorpje Eguafo! Na een dag uitslapen en boodschappen doen, zijn Eric en ik maar meteen een paar daagjes naar m'n moeder gegaan op de boerderij. Heerlijk.
Ook even bijkomen van een oor-ontsteking die ik tijdens de landing van het vliegtuig heb opgelopen. Ik wist niet dat je in een tropisch klimaat verkouden kon worden en de volgende keer neem ik dus preventief een neusspray mee. Wat deed het landen zeer aan mijn oren!
Nu, hier weer wat fotootjes, en straks meer tekst.
(Bewolkt maar warm in Eguafo/Sankofa BasisSchool/Sankofa Weeshuis met kids en Belgen)
Liefs Sandra!
Een kleine noot over de terugkomst: wat is de stad Brussel een groot contrast met het dorpje Eguafo! Na een dag uitslapen en boodschappen doen, zijn Eric en ik maar meteen een paar daagjes naar m'n moeder gegaan op de boerderij. Heerlijk.
Ook even bijkomen van een oor-ontsteking die ik tijdens de landing van het vliegtuig heb opgelopen. Ik wist niet dat je in een tropisch klimaat verkouden kon worden en de volgende keer neem ik dus preventief een neusspray mee. Wat deed het landen zeer aan mijn oren!
Nu, hier weer wat fotootjes, en straks meer tekst.
(Bewolkt maar warm in Eguafo/Sankofa BasisSchool/Sankofa Weeshuis met kids en Belgen)
Liefs Sandra!
Abonneren op:
Posts (Atom)
